Sunday, October 25, 2009

ဆရာနီကုိရဲအတြက္ အမွတ္တရ





ကၽြန္ေတာ္မေရးဘူး လံုး၀မေရးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ ခုေတာ႔ ။ မေန႔ကေပါ႔ ကြ်န္ေတာ႔္ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ဆရာမ မေနာ္ဟရီရဲ႔ ပို႔စ္အသစ္...“ေၾကြလြင္႔သြားတဲ႔ ၾကယ္တစ္ပြင္႔” ဆိုတာကုိ ေတြ႔လိုက္တယ္ ။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္ ။ ဘယ္သူလဲဘယ္သူလဲေပါ႔ ။ ဆရာနီကုိရဲ ကြယ္လြန္ခဲ႔ျပီ ။ အရမ္း၀မ္းနည္းသြားတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္သြားတယ္ ။ ေအာ္...ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးစားရတဲ႔...ဆရာတစ္ေယာက္ေၾကြလြင္႔သြားရ ျပန္ျပီေလ ။ ေကာင္းကင္ကုိေမာ႔ၾကည္႔လိုက္မိတယ္ ။ ေအာ္... ၾကယ္ေတြ ၾကယ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္စင္းမ်ား ထပ္ေၾကြၾကအုန္းမွာလဲ..(ဒီမွာေတာ႔ ၾကယ္မရိွတာမ်ားပါတယ္)။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကယ္ေတြကုိ သတိရရင္း “ၾကယ္ေသ” ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာကုိ ခ်ေရးမိတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာကုိ ေကာင္းေကာင္းမေရးတက္ပါ ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားျပီးေရးမိျခင္းပါ ။ ကဗ်ာကုိ အဆံုးသတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ P.S မွာ ဆရာ႔ကို ရည္ညႊန္းေၾကာင္း ေရးမလုိ႔ပဲ ဒါေပမယ္႔ မေရးျဖစ္ခဲ႔ဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာနဲ႔ပတ္သတ္ျပီး အတိတ္ကို သတိရမိခဲ႔လို႔ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ G.T.C ေက်ာင္းသားဘ၀ကေပါ႔ ။ နီကုိရဲကုိ စသိခဲ႔တာ “ စိတ္အိုင္ပက္သူ” ဆိုတဲ႔ ၀တၳဳ ၊ အဲဒီ၀တၳဳကုိ စဖတ္ကတည္းက စြဲသြားခဲ႔တာ ။ ကၽြန္ေတာ႔ေဘးက သူငယ္ခ်င္း တေန႔ အဲဒီစာအုပ္ကို ၀ယ္လာခဲ႔တယ္ ။ သူေတာင္မဖတ္ရေသးဘူး ။ ငါခဏေလးၾကည္႔ပါရေစ ဆိုျပီးေတာင္းၾကည္႔မိတယ္ ။ ၾကည္႔ျပီးမွ အရမ္းဖတ္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚခဲ႔တယ္ ။ ေနာက္ေန႔...သူ႔ဆီက စာအုပ္ကုိရဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖားခဲ႔ရတယ္ ။ ေနာက္တေန႔ မနက္အေစာၾကီး ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေနခဲ႔တယ္။ စာအုပ္လုဖုိ႔ေလ ။ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေပးဖတ္တယ္...ဒါေပမယ္႔ အိမ္ကုိမငွားဘူး ေက်ာင္းမွာပဲ အျပီးဖတ္ခိုင္းတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္...။ ဒါေတာင္တျခားသူေတြက ကၽြန္ေတာ္ျပီးရင္ဖတ္ဖို႔ ေစာင္႔ေနၾကတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ စဖတ္လိုက္တာ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ သတိမထားမိဘူး ။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းလည္းမသိဘူး ။ အတန္းပထမအခ်ိန္စေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စ်ာန္၀င္ေနျပီ ။ စာသင္လုိက္ စာအုပ္ကုိျပန္ဖတ္္လိုက္နဲ႔ စာကုိလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ ။ လက္ကလည္း မွတ္ထားတဲ႔ေနရာေလး ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔၊ သူမ်ားလာလုမွာလည္း စိုးေသးတယ္ ။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္တဲ႔ ခုံတန္းကေနာက္ဆံုးဆိုေတာ႔ အခြင္႔အေရး ရသြားတယ္။ ေခါင္းကုိငံုျပီး စာအုပ္ကို သည္းၾကီးမဲၾကီး ဖတ္ေနမိတယ္ ။ စာသင္သံေတြလည္း ဂရုမစို္က္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး ။ ရုတ္တရတ္ တတန္းလံုး အသံက အပ္က်သြားရေလာက္ေအာင္ကုိ တိတ္သြားတယ္ ။ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူးေပါ႔ ။ ေခါင္းကုိျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္တယ္ ။ ေဒါသတ၀င္း၀င္းထေနတဲ႔ ဆရာမရဲ႔မ်က္ႏွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔မွာ ခါးကုိေထာက္လုိ႔ ။ စာအုပ္ကုိ အျမန္ဖြက္လိုက္မိတယ္.. မမွီေတာ႔ဘူး...။ “နင္႔လက္ထဲကစာအုပ္ေပးစမ္း” တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေပးခ်င္ ေပးခ်င္နဲ႔ ေပးလိုက္ရတယ္...။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက မ်က္ႏွာရံႈမဲ႔ေနျပီ ။ “နင္႔အျပစ္နင္သိလား” “ဟုတ္ကဲ႔သိပါတယ္”  “သိရင္အတန္းခ်ိန္ ျပီးတဲ႔အထိမက္တပ္ရပ္ေန” ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္ ။ တတန္းလံုးရဲ႔ အၾကည္႔ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆီေရာက္ေနတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုစိုက္ပါဘူး ၊ ဂရုစိုက္မိတာက စာအုပ္ေလ ဆရာမျပန္မေပးရင္ ဒုကၡ ၊ ကၽြန္ေတာ္အရိွန္ေကာင္းေနမွဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔အၾကည္႔က ဆရာမဆြဲျခင္းေတာင္းထဲက စာအုပ္ဆီပဲ ေရာက္ေရာက္ေနတယ္ ။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ငိုမဲ႔မဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည္႔ေနျပီ ။ အတန္းခ်ိန္ျပီးေအာင္ မနည္း သီးခံျပီးေစာင္႔ေနရတယ္ ။ စိတ္ကမရွည္ခ်င္ေတာ႔ ။ အဲဒီေန႔မွ ဆရာမကလည္း အတန္းခ်ိန္ ေက်ာ္ေအာင္သင္ေနတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အရြဲ႔တိုက္တာလား မသိဘူး ။ အတန္းခ်ိန္ ျပီးသြားျပီ... ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကုိတင္းလိုက္တယ္ ။ ဆရာမနားကပ္သြားတယ္ ။ “ဆရာမ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ စာအုပ္ေလး ျပန္ယူလုိ႔ရမလား” “ ဘာ.............. မေပးဘူး...ေအးလိုခ်င္ရင္ ေက်ာင္းလႊတ္မွလာယူ” ကၽြန္ေတာ္ ငို္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္ ။ ဘာမွ မတက္ႏုိင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အမွားကုိ... ။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေတာင္းပန္ရတယ္ ။
“ ငါျပန္ရေအာင္ယူေပးပါမယ္ကြာ .. ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔” လို႔လည္းေျပာရတယ္ ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အဓိပၸါယ္မရိွတဲ႔ေန႔ေပါ႔...။ ဖတ္ျပီးသမွ်ေတြကို ျပန္ေတြးမိျပီး ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ရမွန္းလည္းမသိဘူး ။ ေက်ာင္းမလႊတ္ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမ်ားနားေနခန္းကုိ ေရာက္ေနျပီ ။ ဆရာမက လွမ္းေခၚတယ္ စာအုပ္ရျပီေပါ႔ ။ ဆရာမက အသံကခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔ “သားစာအုပ္ကုိ မနက္ျဖန္မွယူေတာ႔” ၊ ကၽြန္ေတာ္ “ ဗ်ာ ” လို႔ ထေအာ္လိုက္မိတယ္ ။ “ေအး...မင္းစာအုပ္က ေကာင္းလို႔ စြဲသြားျပီ ဆရာမဖတ္ခ်င္လို႔ အိမ္ကုိယူသြားမယ္ ..မနက္ျဖန္မွျပန္ယူ ..ဒါပဲ” တဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္႔နားေနခန္းထဲက အလိုမက်ခ်င္းမ်ားစြာနဲ႔ ထြက္လာမိတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ ေျပာလုိက္တာ မိုးမႊန္ေနတာပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းၾကိဳက္မိတဲ႔ စာအုပ္ကုိမွ ဘာလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ခြင္႔မရခဲ႔တာလဲ ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ေနာက္ေန႔ေပါ႔ ။ ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ ဆရာမဆီက စာအုပ္ျပန္ရခဲ႔တယ္ ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အတန္းမတက္ေတာ႔ဘူး...၊ ေက်ာင္းပန္းျခံထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း စာအုပ္ဆံုးတဲ႔အထိ ဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေက်နပ္သြားတယ္ ။ အရမ္းေကာင္းတဲ႔ ၀တၳဳ ၊ လူငယ္ေတြရဲ႔စိတ္ကို စြဲသြားေစခဲ႔တယ္ ။ အခက္အခဲေတြၾကားထဲက ဖတ္ခဲ႔ရတာကို မေမ႔ႏုိင္ခဲ႔ဘူး ။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ဆရာနီကုိရဲ ကအမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ႔တယ္ ။ ေနာက္ပိုင္းအဲဒီစာအုပ္ကုိ Title အသစ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ျပန္ရိုက္တာ သိလိုက္ရတယ္ ။ ၾကည္႔ခ်င္ေပမယ္႔ မၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔ဘူး ။
မေန႔ညကဆရာအတြက္ ၾကယ္ေနရာက ခံစားရင္း ကဗ်ာေရးမိေတာ႔မွ အတိတ္ကုိ အမွတ္ရေစခဲ႔တယ္ ။
ဆရာက..
ကေလာင္သြားထက္ထက္နဲ႔ စာေတြသီကံုးခဲ႔တယ္ ။
ဘ၀ကို စာအလွေတြနဲ႔ ေ၀မွ်ခဲ႔တယ္ ။
ခုေတာ႔ ... အေၾကြေစာခဲ႔ျပီ ။
ဆရာေကာင္းရာမြန္ရာဘ၀သို႔ ေရာက္ပါေစ လို႔အစဥ္ ဆႏၵျပဳလ်က္...

အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း လ (၁၀၀) ျပည္႔မွာ ေနာက္ဆံုးပါသြားတဲ႔ ဆရာ႔၀တၳဳတိုေလးကုိ ဖတ္ၾကည္႔ေစခ်င္၍ ဆရာမ မေနာ္ဟရီရဲ႔ လင္႔ေလးကုိ ထည္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ . . . . . . . . ႏွင့္ ဘတ္တာဖလုိင္းဆရာမ

(ဆရာနီကုိရဲအတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ႔ဘ၀ထဲကုိ ဆြဲသြင္းေပးခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဆရာမ အားလံုးကို သတိရလ်က္ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးလိုက္ရပါတယ္ )
စာေပအႏုပညာကုိ အစဥ္ေလးစားလ်က္... 










6 comment[s]:

ညလင္းအိမ္ said...

ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္သူအားလံုးကုိ ေတာင္းပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...
ဒီပို႔စ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္...
ကၽြန္ေတာ္ စာေကာင္းေကာင္းမေရးတက္ပါ...
ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္တာကုိပဲ ခံစားခ်က္သန္႔သန္႔နဲ႔ တင္ျပတတ္တဲ႔ အတြက္
အမွားမ်ားပါခဲ႔ရင္ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ...
ေခါင္းစဥ္ကုိ ဆရာနီကိုရဲအတြက္ အမွတ္တရလုိ႔ ျပန္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္...

တလႏြန္ said...

GTC ေက်ာင္းက ဆရာမလည္း ဆုိးလုိက္တာ..သူဖတ္ခ်င္လုိ ့ တစ္ရက္ေတာင္ ငွားသြားတယ္ :)
ဆရာနီကုိရဲ ရဲ ့စာေတြ က်ေနာ္လည္း ႏွစ္ၿခဳိက္တယ္ဗ်....
ဆရာ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစဗ်ာ.

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ဆရာနီကိုရဲကို ကၽြန္ေတာ္လည္းသိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တာပါ...။ မၾကည္ၿပာတို႕....၊ အခ်စ္၊ တြယ္ခ်ိတ္ႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ မုန္႔ဖတ္ထုတ္(ကတီၱပါလြမ္းခ်င္းႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား)ကတည္းကပါ...။
၀မ္းနည္းမိပါတယ္...။

ဂ်ပန္ေကာင္ေလး said...

အင္း.. တကယ္ေတာ္တဲ့ ပညာရွင္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနပါ့လား... း(

မိုးခါး said...

အင္း
ဆရာနီကိုရဲအတြက္ ႏွေျမာမိတယ္
ဆရာမကလည္း သြားစဖတ္တယ္ေနာ္ း))
ဆရာ ေကာင္းမြန္ရာဘ၀ကို ေရာက္မွာပါ

ေမာင္သီဟ said...

ဆရာနီကုိရဲကုိနွေျမာတယ္
သူ႕လိုေနာက္တေယာက္ရွိလာဖုိ႕
မလြယ္ဖူး