သူ ...“သူ” ဆုိတာ “သူ” ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ “သူ” ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔တယ္။ မဆန္းပါဘူး လက္ထဲက ေရတြက္ခြင္႔မရတဲ႔ ေမွ်ာ္္လင္႔ခ်က္ကုိ တမ္းတမက္ေမာ လူတိုင္းေမ်ာမိၾကမွာပါ။ ေအးစက္၀င္းျမေနတ႔ဲ စကားစိုစိုေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ ခ်စ္တယ္..ခ်စ္ပါတယ္ အဲဒီစကားဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ဘတ္က ၾကားရံုေလာက္သာ ေျပာေနမိတယ္။ မေလွာင္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေျပာပါရေစ။ “လမ္းေဘးက သူေတာင္းစားလည္း နတ္သမီးအိပ္မက္ မက္ခြင္႔ရိွတယ္တဲ႔” ဆရာတာရာမင္းေ၀က ေျပာဖုူးတယ္။ ဟုတ္တယ္ မက္ခြင္႔ရိွတယ္၊ စိုးမိုးပုိင္ခြင္႔လည္း ရိွပါတယ္။
အခ်စ္ရဲ႕ ဒသနေဗဒကုိ တခ်ိဳ႕က ဒီလိုဖြင္႔ဆိုၾကတယ္။ အခ်စ္သည္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ရူးသြပ္ သြားေစႏိုင္သည္တဲ႔၊ အခ်စ္ခံရလို႔ ရူးသြပ္ႏိုင္တယ္။ အခ်စ္မခံရလို႔ ရူးသြပ္ႏိုင္တယ္။ မခ်စ္ရလို႔လည္း ရူးသြပ္ႏိုင္တယ္တဲ႔။ အဟား ... ဟား ... အဲလိုမရီပါဘူး။ ရီဖို႔လည္း စိတ္မကူးဘူး။ ျပံဳးေတာ႔ ျပံဳးမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမဟုတ္ပဲ ရူးသြပ္ေနလို႔ေလ။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖြင္႔ဆိုျပခ်င္တယ္။သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္လဲဆိုတာ ...
ေလေျပေတြ သုတ္ျမဴးေဆာ႔ျမဴလာတိုင္း လြင္႔စင္ဖိတ္က်လာတဲ႔ ဆံႏြယ္သင္းနံ႕ေလးကုိ ခ်စ္တယ္။
ပါးျပင္က ၾကြလွေနတဲ႔ သနပ္ခါးပါးပါးေတြကုိ ခ်စ္တယ္။
၀ိုင္းစက္ၾကြယ္ျမေနတဲ႔ ရႊန္းရႊန္းစို မ်က္လံုးေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။
ေကာ႔ညႊတ္တိမ္းယိမ္းေနတဲ႔ မည္းနက္နက္ မ်က္ခံုးေလးကုိ ခ်စ္တယ္။
ေျဖာင္႔စင္းသြယ္တန္းေနတဲ႔ ႏွာတံလွလွေလးကုိ ခ်စ္တယ္။
ျပံဳးလို္္က္တိုင္း (မျပံဳးလည္းပဲ) ေပၚလာတဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ သြားတန္းေလးကုို ခ်စ္တယ္။
ေလးကုိင္းလို ညႊတ္က်ေနတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးကုိခ်စ္တယ္။
မူယာေၾကာ႔ရွင္းေနတဲ႔ လည္တိုင္လွလွကုိလည္း ခ်စ္တယ္။
သူ႔ဆီက ထြက္လာတဲ႔ ကုိယ္သင္းနံ႕ေလးကုိေတာင္ ခ်စ္တယ္ဗ်ာ။
(ဆက္ေဖာ္ျပလို႔ မျဖစ္ေတာ႔ဘူးထင္တယ္) ဒီမွာပဲ ခ်စ္တာကုိ ရပ္တယ္ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ႔ အခ်စ္ဆိုတာ ျမတ္ႏိုးျခင္းတမ်ိဳးတဲ႔ (ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ႔ စကားပါ)။ အဲလိုပဲ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္အရမ္း ျမတ္ႏိုးတယ္။ သူေၾကာင္႔ပဲ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္တိုင္ ကၽြန္ေတာ႔ ေကာင္းကင္မွာ လကြယ္ေနခဲ႔တယ္။ တခါတခါဆို မ်ားျပားလွတဲ႔ ၾကယ္ေတြကုိ ေရတြက္ေနခဲ႔မိတယ္။ ျပီးေတာ႔ အေတြးေတြ ပြားမိတယ္။
ပထမဆံုးေတြးမိတာက အိုရီယြမ္ (ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းၾကယ္) ေပါ႔။ သူတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္က သနားဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေသကြဲခြဲရတာေတာင္ ရာဇ၀င္မွာ ၀ါးဆစ္သံုးဆစ္နဲ႔ အျခားခံရတယ္။ ဒါဆိုရင္ သိပ္ခ်စ္ၾကျပီး မေပါင္းရတဲ႔သူေတြ၊ ေပါင္းၾကရျပီး သိပ္မခ်စ္ၾကတဲ႔သူေတြ၊ ေပါင္းလည္း မေပါင္းသင္းရ ခ်စ္လည္း မခ်စ္ၾကတဲ႔သူေတြ ...ဘယ္သူ႔ကုိ အျပစ္တင္ရမလဲ။ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ႔ကုိ လာမေမးၾကနဲ႔။
ေနာက္ ခုနစ္စဥ္ၾကယ္ ...။ အားလံုးက ခ်ီးက်ဴးၾကပါတယ္။ အရမ္းကုိ အတြဲညီတဲ႔ အဖြဲ႔တဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕လွပတဲ႔ အကက သန္းေခါင္ေက်ာ္လာရင္ ပိုပုိျပီး ေတာက္ေျပာင္လာတယ္တဲ႔။ ဒါဆို သန္းေခါင္မေက်ာ္ခင္က သူတို႔ဘာလုပ္ေနလဲ။ အက တိုက္ေနရင္ တိုက္ေနမွာေပါ႔။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ ထြန္းလင္းေအာင္ ပြြတ္တိုက္ေဆးေၾကာေနမွာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကုိ ေမွ်ာ္လင္႔ေနတဲ႔လူေတြကုိ တိတ္တဆိတ္ေလး ၾကည္႔ေနၾကတာ။ လူေတြကေတာ႔ အဖက္ေတာင္မလုပ္ၾကပါဘူး။ ထြက္ေပၚလာခါမွပဲ ခ်ီးက်ဴးၾက၊ ေျမွာက္ပင္႔ၾကနဲ႔။ အဟားးးး ဘာလို႔ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေဖာ္ေနမိလဲ။ မသိေတာ႔ဘူး။ ဆက္ေတြးမယ္။
ဓူ၀ံၾကယ္တဲ႔ .. သူကုိ႔ေတာ႔ လမ္းျပၾကယ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ေျမာက္အရပ္မွာ ထီးထီးၾကီး တည္ရိွေနတယ္။ လမ္းေပ်ာက္ေနသူေတြအတြက္ တည္တည္တံတံနဲ႔ လမ္းညႊန္ေပးေနတယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔ေဘးမွ ဘယ္သူမွ မရိွၾကဘူး။ သူ႔မွာ အစြမ္းအစေတြေတာ႔ ရိွတယ္။ သူကေတာ႔ အထီးက်န္မႈနဲ႔သာ ရပ္တည္ေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ၾကယ္ကေကာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထြန္းလင္းေတာက္ပလာမွာလဲ။ ဘာေတြကုိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ။ ဘယ္လို လမ္းျပေပးႏုိင္မွာလဲ။ စိတ္ရႈပ္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေတာ္ျပီ အိပ္မက္ေတြ ဒီေနရာမွာ ရပ္မယ္။
ဒါနဲ႔ “သူ႔” အေၾကာင္း ဆက္ပါရေစအုန္း။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အားလံုးဟာ တံခါးမေခါက္ပဲ ပုိင္စိုးပိုင္နင္း ၀င္လာတယ္။ ျပီးေတာ႔ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ေျပာင္ေတာင္သြားၾကေသးတယ္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားကုိ အလွဴအိမ္ ေလာက္ေတာင္ ၀တ္ေက်တန္းေက် သေဘာမထားၾကဘူးေလ။ သူကေကာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္တယ္ဗ်ာ။
အဲဒီေတာ႔ ဒီအတိုင္းေလး ျမတ္ႏိုးေနပါရေစ။ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ရီသံေလး ၾကားေနပါရေစ။ ဒီအတိုင္းေလးပါပဲ ၾကားသိျမင္ေတြ႔ခြင္႔ ရေနပါရေစ။ ဆႏၵတစံုတရာကုိ ေသာ႔ခတ္သိမ္းအလြမ္းေတြနဲ႔ပဲ ယိမ္းေနပါရေစေတာ႔။ ရပါတယ္ေလ သံေယာစဥ္ဆိုတဲ႔ ႏြယ္ေတြမွ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ခ်ည္တတ္တ႔ဲ ဒီရင္ဟာ အမွတ္မွမရိွေတာ႔တာ။
“တကယ္ေတာ႔ လူၾကီးဆန္ရတာ သိပ္ကုိ ပင္ပန္းပါတယ္။”
@@@@@@
ေလးစားစြာျဖင္႔
ညလင္းအိမ္
