“ႏွင္းေ၀လဲ႔သီ ေဆာင္းညယံဆီက”

ခရမ္းျပာေရာင္ ၾကယ္စင္ေၾကြက်
ေလဟာျပင္မွာတင္ ခတဲ႔
ရွတတ ရင္ခြင္တညရဲ႕
ဒိုင္ယာရီ ပတ္ပ်ိဳးမွာ
ညႏွင္းျဖဴ ရဲ႕ ခ်မ္းေအးမႈေၾကာင္႔
ရင္တြင္းအပူကုိ မီးထေတာက္ခဲ႔ရတယ္ ...

ေလာကပါလ တရားေတြ
အိပ္စက္ခ်ိန္ေပမယ္႔
ငါ႔ရင္ျမိဳ႕ရိုးမွာေတာ႔
အိပ္မက္ေတြက
ႏွင္းတေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔
ေခ်ာင္းရိုးေပါက္မေလာက္ပါပဲ ...

မႈံ ျပာ မႈိင္း ရီ ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းအစံုနဲ႔
တုန္ ခါ လိႈင္း စီ ေနတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတံခါး၀မွ
မဖြတဖြ နမ္းရိႈက္မိလိုက္တဲ႔ ကုမုျဒာ
လေရာင္မဆမ္းေပမယ္႔
သစၥာတျခမ္းနဲ႔တင္
ပြင္႔လိုက္ပါေတာ႔လားကြာ ...

ခုေတာ႔ ...
က်ိဳး ပဲ႔ ေၾက မြ ပ်က္ယြင္းလာတဲ႔
မေနာအာရံု တိမ္မိုက္ေတြက
အသူရာကမ္းပါးက ေတာ္၀င္ပန္းလို
ေမႊး ျဖဴ သန္႔ ရွင္း ေပမယ္႔
ခူး ယူ ဖန္ ဆင္း မယ္႔သူကမရိွေတာ႔
မဟူရာ ေဆာင္းညေတြမွာ
ႏွင္းအိုငိုသံ တရားဓမၼေတြနဲ႔ေပါ႔ ...

တကယ္ဆို
သက္မဲ႔ညရဲ႕ ၀ိဥာဥ္တစံုက
ဆဌမအာရံုကုိ အံတုလို႔
ေဆာင္းလြင္ျပင္မွာ ေၾကြၾကရတဲ႔
ဒ႑ာရီ ပံုျပင္ တပုဒ္ထက္ေတာင္
ေခါက္ရိုးက်ိဳးခဲ႔ေလျပီလား ...

ဘာပဲေျပာေျပာ
သန္းေခါင္ယံညရဲ႕
ငွက္ဆိုးထိုးသံက
ငိုရိႈက္သံ ခါးခါး ထက္ေတာ႔
သံစဥ္ ခ်ိဳပါေသးတယ္ ...

ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ခ်မ္းေအးျမျမ ေဆာင္းညေတြမွာ
အေဖာ္မဲ႔သူ သင္းကြဲတစ္ေကာင္အတြက္
ညွင္းတိုးပါးလွ်တဲ႔ ဆုေတာင္းသံက
ေဆာင္းႏွင္းကမၺလႅာေျမမွာ
အခါခါၾကြင္းေနခဲ႔ရတယ္ ...

ဒီလို မသာယာလွတဲ႔
ေဆာင္းညေလေပြ တခင္းမွာ
မပြင္႔တပြင္႔ ႏွလံုးသားကမွ
ခ်စ္ဖူးသူ နတ္သမီးပ်ိဳကုိ
ဗ်တၱလို ပန္းဆက္ခ်င္ေနေတာ႔
ကဗ်ာပန္းခင္းထဲမွာပဲ
ဇာတ္လမ္းေတြ အခါခါ ထပ္လို႔ေပါ႔ ...

  ~~~ @@@ ~~~
ပံုေလးကို ဒီကေန ယူပါသည္။