"အသိတရား"

အသိတရားတဲ႔ အင္ၾကင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တက္ဂ္တယ္။ ပထမ အံ့ၾသသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးမယ္ဆို ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ စဥ္းစားျပီး ေရးႏုိင္ေသးတယ္။ ခုဟာက ရသ စာေပလိုမ်ိဳးဆိုေတာ႔ ဘာေတြေရးရမွန္း မသိဘူး။ ျငင္းဖို႔ကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ၃ လေက်ာ္သာၾကီးတာ။ စိတ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အဆ ၃၀ ေလာက္ပုိၾကီးသလား မွတ္ရတယ္။ သူကုိလည္း ေၾကာက္ရတယ္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း ေတြးရင္း ေတြးရင္း အသိတရားဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ ပံုေဖာ္ၾကည္႔မိတယ္။

အသိတရားဆိုတာ ကုိယ္ပိုင္ဗီဇအရ ပင္ကုိစိတ္ကုိက သိေနရမယ္႔အရာ တခုပါ။ မင္း ဒါလုပ္ကြာ၊ ဒါလုပ္သင္႔တယ္ လုိ႔ေျပာေနစရာ မလိုဘူး။ မေျပာပဲနဲ႔ သိေနရမယ္႔ အရာ၊ ေတြးေတာမႈ၊ လုပ္ေဆာင္မႈ ေတြပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိတရားဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပါလာတတ္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ္႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔တဲ႔ ဘ၀လမ္းတေလွ်ာက္ ေကာင္းေသာ ဆိုးေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေတြေၾကာင္႔ တခါတခါ ေပ်ာက္ေနတတ္ၾကပါတယ္။

ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႔ ... ငယ္စဥ္ကေလး ဘ၀ထဲက တခ်ိဳ႕ဆို သိၾကတယ္။ ငါဒီအခ်ိန္ စာက်က္ရမယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုေဆာ႔ရမယ္။ အဲလိုမ်ိဳးေပါ႔။ အဲဒီလို သိေနတာက မသိစိတ္ထဲကေပမယ္႔ အဲဒါကုိက ေကာင္းမြန္တဲ႔ ဗီဇေလးပါလာတာ။ အရြယ္ေရာက္တဲ႔အခါ အသိတရားဆိုတာ စာအုပ္စာေပေတြ၊ လူၾကီးသူမ ေျပာဆိုဆံုးမၾကတဲ႔ စကားေတြမွ သိရိွလာၾကပါတယ္။ ငါ ဒါလုပ္ရင္ျဖင္႔ မေကာင္းဘူး။ ဒါ လုပ္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ ဘယ္သူေတြ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေစႏိုင္မလဲဆိုတဲ႔ အေတြးေတြမွတဆင္႔ ေကာင္းမြန္တဲ႔ အသိတရားေတြ ရလာႏိုင္ပါတယ္။

လူဆိုသည္ကလည္း အတၱ၊ မာန၊ ေဒါသနဲ႔ မကင္းႏိုင္ေသာ ပုထုဇဥ္ေတြပဲေလ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကုိယ္က စိတ္ေကာင္းလို႔ အသိတရားနဲ႔ ထိန္းလည္း ကုိယ္႔ကုိ ထိခုိက္လာတာမ်ိဳး ကုိယ္႔မာနကုိ ထိခုိက္ႏိုင္တာမ်ိဳးဆို မည္သူမွ မခံႏိုင္ၾကဘူးေလ။ လူတိုင္းလူတိုင္းသာ အသိတရားရိွရင္ ေလာကၾကီးဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ၊ ယွဥ္ျပိဳင္မႈေတြ မရိွလာႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုေျပာလို႔ ဒါဟာ ေ၀ဖန္ေနတာလို႔ မဆိုလိုၾကပါနဲ႔။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဆက္ဖတ္ေပးၾကပါ။

လူတိုင္း သက္ဆိုင္ရာ အရာကုိ ပုိင္ဆိုင္လိုၾကရပါမယ္။ သင္႔ေလွ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ႔ ယွဥ္ျပိဳင္မႈရိွရပါမယ္။ သို႔ေပမယ္႔ မိမိအတြက္ေၾကာင္႔ သူ႔တစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲေနရမယ္။ သူ႔တစ္ပါး ဒုကၡေရာက္သြားမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ လုပ္သင္႔သလား မလုပ္သင္႔သလားဆိုတာ ေတြးေခၚဆံုးျဖတ္တတ္ရပါမယ္။ မတတ္သာလို႔ လုပ္လိုက္ရတယ္။ စိတ္ထဲက တကယ္မပါပါဘူး။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဆိုလို႔ ေျပာလိုက္ရံုဆို သင္ေပ်ာ္ႏိုင္မလား။ သင္ေပ်ာ္နိုင္မယ္ဆို လုပ္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အေပၚက ေျပာခဲ႔သလိုပဲ သင္ဟာ ရယူမွ ျဖစ္မယ္ဆို ရယူလိုက္ပါ။ လုပ္သင္႔လို႔ လုပ္တယ္ဆိုရင္ လုပ္လိုက္ပါ။ ဒါဟာ သင္႔အတြက္ ရပုိင္ခြင္႔ပါ။ သုိ႔ေပမယ္႔ သူ႔တစ္ပါးဟာ သင္ေၾကာင္႔ ဘ၀ သို႔မဟုတ္ ပုိင္ဆိုင္ရာ တခုခု ဆံုးရံႈးသြားမယ္ဆိုတာ သင္သာ သိခဲ႔ရင္ သင္ေနာင္တ မရႏိုင္ဘူးတဲ႔လား။ ရတဲ႔သူက ရႏိုင္ေပမယ္႔၊ မရတဲ႔သူက မရႏိုင္ပါဘူး (ဟုတ္တယ္ဟုတ္)။ အသိတရားဆိုတာထက္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သနားညွာတာမႈ ဆိုတာ ထားေစခ်င္တာပါ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ သင္႔အတြက္ မေတြးပဲ တျခားသူေနရာက ေတြးၾကည္႔ပါ။ မိမိသာဆို ဘယ္လိုခံစားရမယ္၊ ဘယ္လို ဒုကၡေရာက္ႏိုင္မလဲလို႔ ေတြးေပးၾကည္႔လိုက္ပါ။ မည္သူမွ မိမိဒုကၡ ေရာက္မယ္႔ အလုပ္မ်ိဳးကုိေတာ႔ မလုပ္ႏုိင္ၾကပါဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ဤေလာကၾကီးသည္ တရားမွ်တေနပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ေသာ ေကာင္းတာလုပ္က ေကာင္းတာရဧ။္ မေကာင္းတာလုပ္က မေကာင္းတာကုိပဲရဧ။္ ဆိုတာေတြဟာ အလြန္ မွန္ကန္လြန္းလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိႏိုင္ၾကလို႔ပါ။ သက္ေရာက္မႈတုိင္းမွာ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈ ရိွတယ္ဆိုတဲ႔ ကမာၻေက်ာ္ အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ သီအိုရီဟာလည္း အလြန္မွန္ကန္ပါတယ္။  ခ်က္ခ်င္း မတန္ျပန္လို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိႏိုင္ေသးတာပါ။ 

ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စဥ္ အရြယ္တုန္းက ရလိုက္တဲ႔ အသိတရားေလးတခုကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ၀န္ၾကီးဌာနတခုမွ ရာထူးၾကီးၾကီး လူတစ္ေယာက္ဟာ အရမ္းကုိ လာဘ္စားပါတယ္။ သူေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္ သြားတဲ႔သူေတြ လက္ခ်ိဳးမေရႏိုင္ပါဘူး။ အရာရာ ပိုက္ဆံ၊ ကန္ေတာ႔ခံပစၥည္း တခုခုဆို ဘာလုပ္ေပးရမလဲ လုပ္ေပးတယ္။ သူ႔ေနရာကလည္း မေက်ာ္ျဖတ္ရင္ မရမျဖစ္တဲ႔ေနရာေပါ႔ဗ်ာ။ တကယ္႔ အေရးပါတဲ႔ ေနရာေပါ႔။ သူအရမ္းကို ခ်မ္းသာတာေပါ႔။ သူ႔သားေတြ သမီးေတြဆို ပိုက္ဆံကုိ ေရလိုသံုး၊ ျဖဳန္း၊ ထင္ရာစိုင္းျပီး လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ ဘာမွ မျဖစ္ၾကဘူးေလ။ အားလံုးက ကံေကာင္းေနၾကလို႔ေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ထိုအရာရိွၾကီး အမ်ိဳးသမီး ႏွလံုးေရာဂါ ျပင္းထန္လာေရာ။ အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားသြားကုတယ္၊ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ အေကာင္းဆံုးအရာေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေတြကုိ သံုးျပီး ကုသပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ္႔ သူမေရာဂါက ေပ်ာက္လိုက္ ျပန္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေတြ ရွည္ၾကာလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးက ေငြျဖစ္လာတယ္။ ေငြလိုေတာ႔ မေကာင္းတာ ပုိလုပ္တယ္။ ေငြကုိ ဘယ္လိုရမလဲ အကုန္လုပ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အလြန္အကၽြံျဖစ္ျပီး ရာထူးျပဳတ္တယ္။ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ျပဳတ္ေတာ႔ သူအတြက္ ဘယ္သူမွ မကူညီိႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ သူ ျပဳခဲ႔တဲ႔ အမႈက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးရြားခဲ႔လဲဆို ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ စံျမန္းခဲ႔ရတဲ႔ဘ၀ဟာ လံုး၀ကုိ သံုးစားလို႔ မရေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ကြယ္လြန္သြားျပီး လက္မဲ႔ဘ၀ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ သားအၾကီးဆံုးက အရက္သမားအျဖစ္ အသိအိမ္ေတြကုိ ေတာင္းစားရတဲ႔ဘ၀ ျဖစ္သြားတယ္။ သမီးကလည္း ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာင္းစားရတဲ႔ ဘ၀အျဖစ္ ေရာက္သြားတယ္။ သားအငယ္ တစ္ေယာက္ကလည္း ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ျပီး ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရလို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္ရတဲ႔ အျဖစ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ ဒါဟာ ေရွးဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးဆိုတာထက္ ယခုဘ၀က ျပဳခဲ႔တဲ႔ မေကာင္းမႈ၊ အသိတရားမဲ႔စြာ၊ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မႈ ကင္းစြာျပဳမႈခဲ႔တဲ႔ မေကာင္းမႈေတြေၾကာင္႔ပဲေလ။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ၾကည္႔ျပီး အရမ္းကုိ သံေ၀ဂ ရမိတယ္။ လူ႔ဘ၀ဟာ တိုတိုေလးပါ။ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ယခုလို ျပဳမူၾကပါလိမ္႔။ သူ႔တစ္ပါးအတြက္ မိမိဖက္က ျဖည္႔စဥ္းစားေပးျပီး အသိတရားေလးေတြနဲ႔ ျပဳမူခဲ႔ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ္႔မလဲ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ႔ရတဲ႔ တကယ္႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဘက္ထက္ တပါးသူဘက္ကုိ စဥ္းစားေပးၾကည္႔မိတယ္။ အဲလိုစဥ္းစားလို႔ ဒါကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မေကာင္းဘူး။ အက်ိဳးမရိွဘူးဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ခံယူလိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲလုိ႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ေခ်ာေမြ႔ေျဖာင္႔တန္းဆိုတာ မရိွခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ရသင္႔သေလာက္ ပုိင္ဆိုင္သင္႔သေလာက္ ရခဲ႔ပါေသးတယ္။ 

ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အသင္ဟာ ဒီဘ၀မွာ အရင္ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးေတြကုိ ဆပ္ေနရတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေတြးပါနဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ ဒါဟာ ေက်းဇူးဆပ္ေနရတာပါ။ အသင္အရင္ဘ၀က သူ႔တစ္ပါးေက်းဇူးေတြ၊ အကူအညီေတြ ယူေကာင္းယူခဲ႔လိမ္႔မယ္။ သူ႔တစ္ပါး ပိုင္ဆိုင္ေသာ ဥစၥာပစၥည္းကုိလည္း အတင္းအဓမၼေသာ္ လည္းေကာင္း သြယ္၀ိုက္ေသာ နည္းျဖင္႔ လည္းေကာင္း လိုခ်င္ဖူး ရယူဖူးခဲ႔မယ္။ အဲဒီအတြက္ ဒီဘ၀မွာ ေက်းဇူးေၾကြးေတြ ဆပ္ေနရတယ္လို႔ပဲ မွတ္ပါတဲ႔။ မွန္ပါတယ္ ဒါဟာ တကယ္မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းပါပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ခဲ႔တာ ၾကာပါျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြ တျခားအေၾကာင္း ေရာက္ကုန္ျပီလား မသိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အသိတရားကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ လူေတြဟာ အသိတရား မရိွပဲ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခဲ႔သမွ် ေနာက္ဆံုးတခုခုေတာ႔ ျပန္ခံရတာပဲ။  ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ေျခာက္ပစ္ကင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀န္ခံပါဧ။္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေတြးမိတဲ႔ အသိတရားေလး အေၾကာင္းကုိ နဲနဲေလး ေ၀မွ်ျခင္တဲ႔စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာလို႔ပါ။ ေနာက္ဆံုးေျပာရရင္ျဖင္႔ သင္ဘာလုပ္လုပ္ တျခားသူအတြက္ အရင္ေတြးေပးလိုက္ပါ။ ဦးစားေပးလုိုုက္ၾကပါ။ ဤသို႔ဆိုရင္ျဖင္႔ သင္ဟာ စိတ္ေကာင္းေလး ၀င္လာျပီး စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းလာပါလိမ္႔မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အက်ိဳးရိွစာေပေတြကုိ မေရးတတ္ပါ။ ဤပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးရျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဧ။္ စိတ္၌ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားကုိ ေျပာျပခ်င္လို႔ တင္လိုက္ရျခင္းပါ။ မည္သူ႔ကုိမွ မထိခိုက္ေစခ်င္သလို မည္႔သူကုိမွ ရည္ရြယ္လိုျခင္းမရိွပါ။ အမွားတစံုတရာမ်ား ရိွခဲ႔ပါက ခြင္႔လႊတ္ပါလို႔ ၾကိဳတင္ေတာင္း ပန္ပါရေစ။

~~~~ @@@@ ~~~~

စာၾကြင္း။ ။ အသိတရားနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေျပာဖို႔က်န္ခဲ႔လို႔။ ယေန႔ဆို ကၽြန္ေတာ္ဧ။္ အိမ္ရွင္သည္ အင္တာနက္အခြန္ ထပ္မေဆာင္သျဖင္႔ အင္တာနက္ျပက္ေတာက္ေနတာ သံုးရက္ရိွပါျပီ။ အင္တာနက္ကိုသာ အားကုိးေနရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အဖို႔ အလြန္ပင္ စိတ္ဆင္းရဲဖို႔ေကာင္းပါသည္။ ယခုလည္း ဒီပုိ႔စ္ကုိ ၾကံဖန္ျပီး တင္လိုက္ရတာပါ။ တကယ္ဆို အိမ္ရွင္သာ ေအာ္သူတို႔ေတြ ခုဆို ေမးသံုးဖို႔ အင္တာနက္ေတာ႔ လိုမွာပဲ၊ ငါလည္း ထိုက္သင္႔သေလာက္ပုိက္ဆံကုိ ယူထားတာပဲ၊ ငါ ခ်က္ခ်င္းေဆာင္ေပးလိုက္ပါမယ္ ဆိုတဲ႔ အေတြးေလးသာ ရိွခဲ႔ရင္... ။ ခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ႔သလိုပဲ ဒါလည္း အဆင္မေျပေသးလို႔ ျဖစ္မွာပါ၊ အင္တာနက္အိမ္မွာ မရေတာ႔လည္း ရတဲ႔ေနရာကပဲ သံုးလိုက္ပါေတာ႔မယ္လို႔ စိ္တ္ကို ခ်ိဳးႏိွပ္ရင္း .... ခ်ိဳးႏွိပ္ရင္း ။။။ း)))