“နာက်င္မႈတို႔ျဖင္႔ အိပ္မက္ျမစ္ဖ်ားခံရာ ႏွလံုးသားရပ္၀န္း”

  မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ယြန္းယြန္းမွာ ထိုးထြက္ကာေနတဲ႔ မိုးသားတိမ္စိုင္ေတြက ညကုိ အေမွာင္တိုက္ထဲသုိ႔ ရိုက္သြင္းလိုက္၏။ ေကာင္းကင္၏ ေထာင္႔အစြန္းတဖက္မွ မိုးစက္ေလးေတြကလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းျခင္း က်ဆင္းလာၾက၏။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေကာင္းကင္ရဲ႕ စိန္ေခၚမႈကုိ မိုးမင္းက လက္ခံလိုက္သည္႔ အလား ၀ုန္းကနဲ က်ဲခ်ပစ္လိုက္တဲ႔ အခိုက္မွာ သစ္ရြက္ေလးေတြက ေလၾကမ္းၾကမ္းရဲ႕ ရက္စက္မႈေၾကာင္႔ ခင္မင္တြယ္တာခဲ႔ရသည္႔ မိခင္သစ္ပင္မွ မေၾကြခ်င္ေၾကြခ်င္ႏွင္႔ ေျမခရရွာ၏။ မလံုတလံု သစ္ပင္တစ္ပင္၏ ေအာက္မွာေတာ႔ မိုးစက္ေတြကုိ ထီးတေခ်ာင္းႏွင္႔ တင္းခံရင္း ခိုက္ခိုက္တုန္ေနရွာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္.. ဟိုး... အေ၀းခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ဂဏွာမျငိမ္တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႔ လမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔္ေနေလရဲ႕။

  “ေတာက္... ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားတဲ႔မိုး” ... ေကာင္းကင္ကုိ မေက်မနပ္နဲ႔ ၾကည္႔ျပီး  ေျပာမိလုိက္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုးလို႔သာလာခဲ႔ပါသည္။ “ျမတ္နိုး ဒီအခ်ိန္ဆို အလုပ္ကဆင္းသင္႔ေနျပီ... ဘာလို႔ေနာက္က်ေနတာလဲကြာ ကုိ ဒီမွာေစာင္႔ေနမယ္လို႔ ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔” .... စိတ္ပူစြာနဲ႔ စိတ္ထဲက တိုးတိုးေလး ကၽြန္ေတာ္ ေရရြတ္မိလိုက္၏။ ျမတ္ႏိုးက ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ႔ ေကာင္မေလး .. အလုပ္ရိွေသးရင္လည္း ေနာက္ေန႔မွလုပ္ေပါ႔ ... ကၽြန္ေတာ္ ေျပာထားျပီးသား အရမ္း မိုးခ်ဳပ္ေအာင္ မေနနဲ႔လို႔။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ အခုလိုေျပာတိုင္း သူက “ဟုတ္ကဲ႔ပါ..ကုိရယ္” လို႔ အသည္းယားခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရယ္ပီးေျပာတတ္သူ။ အဲဒီပံုစံေလးေတြေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ အသက္ေလာက္ ခ်စ္ေနရတာေလ။

  ျမတ္ႏိုးက ကြန္ျပဴတာ ထရိန္နင္းစင္တာ တစ္ခုမွ ပရိုဂရမ္မင္းသင္တဲ႔ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္။ ေက်ာင္းျပီးလို႔ သူသိပ္ႏွစ္သက္တဲ႔ ဆရာမအလုပ္ကုိ ေစတနာတခုတည္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၀င္လုပ္ေနတဲ႔သူေလ။ ထူထဲျပီးနက္ေနတဲ႔ မ်က္ခံုးလွလွေလးေအာက္မွာ ၾကည္လင္တဲ႔ မ်က္၀န္းေလးတစံုကို ပိုင္ဆိုင္တဲ႔သူ။ ေျဖာင္႔စင္းျပီး သြယ္တန္းေနတဲ႔ ႏွွာတံေလးကလည္း ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္ ညီ္လြန္းေအာင္ကုိ လွပေနတဲ႔သူေလးပါ။ သူရယ္လိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ အခုန္ျမန္ေစလို္က္တာဗ်ာ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သနပ္ခါးပါးပါးေလးကုိပဲ အျမဲစြဲျမဲစြာ လိမ္းက်ံတက္သူ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ႔ ေျပာရက္စရာမရိွေအာင္ကုိ္ လွရက္လြန္းသူ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ရဲ႕ ဖန္တီးရွင္ နတ္သမီးေလး တစ္ပါးေပါ႔...။

  အေ၀းဆီက လႈပ္လဲ႔လဲ႔ အရာတခုေၾကာင္႔ အေတြးစတခ်ိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္လိုက္ရ၏။  ေဟာ... မိုးစက္မႈန္၀ါး၀ါးေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကုိ တေရြ႔ေရြ႔ လွမ္းလာေနတဲ႔ အရိပ္ပါးပါးေလး တခုပါလား။ မိုးရြာေနတယ္ဆိုတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ေမ႔သြားမိျပီး မိုးစက္ေတြမဆိုေအာင္ ကာကြယ္ေပးထားခဲ႔တဲ႔  သစ္ပင္ၾကီးကုိ ေက်းဇူးေတာင္ မတင္လိုက္မိဘူး အေျပးတပိုင္း ေျပးထြက္လိုက္မိ၏။ ျမတ္ႏိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာက အလိုမက်ဟန္ျဖင္႔ လွမ္းေအာ္လိုက္သည္...  
  “ကုိ မိုးေတြရြာေနတယ္ေလ မသိဘူးလား” ဟုတ္ပါရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမ႔သြားတာေလ။ ထီးကုိလက္က ကုိင္ထားျပီး မေဆာင္းလုိုက္မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကုိ ရယ္ျပလိုက္မိသည္။

 “ေဆာ္ရီး ျမတ္ႏိုးကုိျမင္တာနဲ႔ အရာအားလံုးကို ေမ႔သြားမိလို႔ပါေနာ္။” 
 “ဟြန္း.. ကုိ႔ကုိ ေျပာလုိက္ရင္ဒီလိုပဲ... လာေလ... သစ္ပင္ေအာက္မွာ ခဏမိုးခိုရေအာင္ မိုးဒီလို သည္းေနတာကုိ ဆက္သြားရင္ ရႊဲကုန္လိမ္႔မယ္” ...
သူ႔ပါးစပ္ ကလည္းေျပာတယ္ .. ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ကုိလည္း ဆြဲေခၚျပီး ခုနကရပ္ခဲ႔တဲ႔ သစ္ပင္ေအာက္ကုိ ၀င္ရပ္လုိက္ၾက၏။။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းက ေရေတြကုိ တယုတယနဲ႔ သုတ္ခါေပးျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာလိုက္တဲ႔ သူ႔ရဲ႕ စကားေလးေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းျပီး ၾကည္ႏူးသြားမိ၏။

  “ကုိ...ျမတ္ႏိုးကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲေနာ္.. မိုးေတြ ဒီေလာက္ရြာေနတာ မလာေတာ႔ဘူးေတာင္ ထင္ေနတာ... ဒါေပမယ္႔ ကုိ႔စိတ္ကုိသိတယ္ေလ... ကုိကေျပာျပီးရင္ ေျပာတဲ႔အတိုင္း လုပ္တက္တဲ႔သူ .. တခါတေလ အရမ္းတယူသန္တဲ႔သူ .. ဟုတ္တယ္မလား”
ေျပာေနတာကုိက အသည္းယားစရာေလး ...  ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာပဲ ျမတ္ႏိုးကုိ စိုက္ၾကည္႔လိုက္ျပီး ဆတ္ခနဲဆို သိုင္းဖက္လိုက္သည္။

   “ျမတ္ႏိုး အတူတူေနခ်င္ျပီကြာ ကုိေလ ျမတ္ႏိုးကုိ ဒီလို လႊတ္မထားခ်င္ေတာ႔ဘူး.. သိပ္လည္းစိတ္ပူတယ္.. ဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆို ကုိမလာႏိုင္ရင္ ျမတ္ႏိုး တေယာက္တည္း ျပန္ရမွာေလ... စိတ္ပူတယ္ကြာ အတူတူ ေနၾကရေအာင္ေနာ္”

  “ျမတ္ႏိုးလည္း ကုိနဲ႔ အတူတူ ေနခ်င္တာေပါ႔.. ဒါေပမယ္႔ ျမတ္ႏိုးတို႔က ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မျပည္႔စံုေသးဘူးေလ... ေနာက္ျပီး အေဖ႔ကုိ ေျပာရမွာလည္း ေၾကာက္တယ္...”

  “ျမတ္ႏိုး .. ကုိ .. ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေပးေနာ္ ... ကုိ  .. ခုႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာတာ ျမတ္ႏိုးနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ေလ .. ကုိ  စုထားတာေလးေတြလည္း အေတာ္အသင္႔ေတာ႔ ရိွေနျပီေလ .. ကိုတို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ႔ ကၽြန္ျပဴတာနဲ႔ အီလက္ထရြန္းနစ္ သင္တန္းေက်ာင္း ေသးေသးေလးဖြင္႔ျပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးခ်ဲ႕ သြားၾကမယ္ေနာ္ ... ျမတ္ႏိုးလည္း ကုိယ္၀ါသနာပါတဲ႔ အလုပ္ကုိ ဆက္လုပ္လို႔ ရတယ္ေလ  ... ကုိတို႔  သင္႔ေလ်ာ္တဲ႔ အေျခအေနေလးတစ္ခုေတာ႔ ဖန္တီးႏုိင္မွာပါ။  ကုိတို႔ အတူတူၾကိဳးစားရင္း ေပ်ာ္၇ႊင္တဲ႔ မိသားစုဘ၀ေလးကုိ ထူေထာင္ၾကမယ္ေလ ... ေနာ္ ... ျမတ္ႏိုး ...  လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေလး တေယာက္လို သူ႔ကုိ အတင္းပူဆာေနမိေတာ႔သည္။ သူ႔ကုိမွ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မခြဲႏိုင္ေတာ႔တာေလ။

  ဟင္းးးး ... သက္ျပင္းတခ်က္ကုိ သူခိုးခ်လိုက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ပါသည္။ ဒါေပမယ္႔ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တည္႔တည္႔ၾကည္႔ျပီး ...   
  “ဟုတ္ ျမတ္ႏိုးတို႔ ထက္ထပ္ဖို႔ကုိ အိမ္ကုိေျပာၾကည္႔ပါမယ္.. အိမ္က ကုိ႔ကုိ လက္ခံတယ္ဆို လက္ထပ္ၾကမယ္ေနာ္” ။

  ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ ... ေဟးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ... လို႔၀မ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ ပုိတင္းက်ပ္ေအာင္ ဖက္လိုက္မိျပီး သနပ္ခါးရနံ႕ေလးေတြ ထင္က်န္ေနဆဲ ရိွေနေသးတဲ႔ ပါးျပင္ ေအးေအးေလးေပၚကုိ အနမ္းေလးေတြ ေ၀ဆာပစ္လိုက္တာေပါ႔။  သူကေတာ႔ ရွက္ရြံစြာနဲ႔ ေခါင္းကေလးငံုျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ခြင္ထဲကုိ ေခါင္းေလယွက္၀င္လုိက္၏။ သစ္ပင္ၾကီးကေတာ႔ အလုိက္သိစြာနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးသလိုနဲ႔ ခိုးခိုးၾကည္႔ျပီး အားက်ေနတယ္ထင္ပါ႔။ မိုးမင္းၾကီးကလည္း သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည္႔ျပီး မိုးစက္တပ္သားေတြကုိ ျပန္လည္ေခၚယူေပးသြား၏။ ညရနံ႕တို႔ျဖင္႔ ထံုသင္းေမႊးပ်႕ံေနေသာ အခါသမယမွာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ခိုင္ျမဲတဲ႔ လက္ေတြကုိ ဆုပ္ကုိင္ျပီး သူတို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ သာယာတဲ႔ ဘ၀ေလးကုိ ထူေထာင္ဖို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ အျပည္႔နဲ႔ ရဲရဲလွမ္းထြက္သြားၾက၏။ ၾကည္လင္၀င္းပတဲ႔ လမင္းၾကီးက မိုးေရေတြ စြတ္စိုေနတဲ႔ လမ္းေလးေပၚ အလင္းေရာင္ေတြ ျဖန္႔က်က္ေပးရင္းနဲ႔ ညရဲ႕အလွကုိ ပိုျပီးတင္႔တယ္ေစခဲ႔ျပန္၏။

~~~ @@@ ~~~

   တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနျပီး သစ္ၾကီးပင္အိုတို႔ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖင္႔  ေအးခ်မ္းတဲ႔ ေနရာေလးတေနရာ ... ဒီေနရာေလးက တရားဓမၼတို႔ျဖင္႔ ေမြ႔ေပ်ာ္ေနေသာ သူေတာ္ေကာင္း ရဟန္းတို႔ႏွင္႔ ေယာဂီအေပါင္း  တရားက်င္႔ၾကံရာ တရားရိပ္သာေလးတခုပါ။ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္စြာ ဆြမ္းဘုန္းေပးေနၾကတဲ႔ ရဟန္းေတာ္တို႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔ေနရင္း ပီတိျဖစ္စြာျဖင္႔ ျမတ္နုိး လက္ကေလးကုိ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္လိုက္မိ၏။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ေနတဲ႔ အျပံဳးေလးနဲ႔ ျပံဳးျပေနတယ္ေလ။ ဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြး အခမ္းအနားေလးေပါ႔။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်င္း တူၾကတယ္ေလ။ ပကာသနေတြ ဂုဏ္ေတြမမက္ဘူး။  မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားကုိ တရားရိပ္သာေလး တခုမွာ ေန႔ဆြမ္းေကၽြးဖို႔ ျမတ္နိုးပဲ အၾကံေပးခဲ႔တာေလ။ စၾကားစက ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အံအားသင္႔သြားခဲ႔သည္။ မိန္းကေလးတိုင္း မဂၤလာေဆာင္ဧည္႔ခံပြဲကုိ အရမ္းတန္ဖိုးထားၾကသည္။ လွလွပပ ၀တ္စံုတို႔ျဖင္႔ လူတကာထက္ ထူးျခားေအာင္ ခ်ယ္သျပီး လူၾကားထဲ တြဲေလွ်ာက္ကာ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾက၏။ မရိုးမအီႏုိင္ေသာ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ေတြျဖင္႔ တင္ဆက္ မွတ္တမ္းတင္ၾကနဲ႔ ေခါင္မူးေလာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနၾကတဲ႔ ယခုေခတ္အခ်ိန္မွာ ျမတ္ႏုိးကေတာ႔ ...

 “ဘာလုပ္မွာလဲ ကုိရယ္ ... လက္ထပ္တာက ျမတ္ႏိုးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေလ ... တေယာက္နဲ႔တေယာက္ နားလည္မႈနဲ႔ တည္ေထာင္ၾကတဲ႔ ဘ၀တခုမွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလးျပဳျပီး စတင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပီတိျဖစ္ဖုိ႔ေကာင္းမလဲ။ ရံုးတက္လက္မွတ္ထိုးျပီး တရားရိပ္သာတခုခုမွာ ရဟန္းေတာ္တို႔ကုိ ေန႔ဆြမ္းကပ္ျပီး ဧည္႔သည္နဲနဲကုိ ဧည္႔ခံလိုက္ရင္ပဲ ျမတ္ႏုိးတို႔ အတြက္ လံုေလာက္ေနပါျပီ” .. တဲ႔ေလ။

  သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ထြက္လာတဲ႔ စကားအခြန္းတိုင္းက ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ အခုလို ယဥ္ေက်းသိတတ္ျပီး စိတ္ႏွလံုးသားႏူးည႔ံသိမ္ေမြ႔တဲ႔ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကုိ ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သိပ္ကုိ ကံေကာင္းေနပါျပီဗ်ာ ... ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္မႈက ဘာနဲ႔မွကုိ တိုင္းတာလုိ႔ မရပါဘူး။

    ေန႔လည္ တရားပြဲမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားက တရားေရေအး အျမိဳက္တိုက္ေကၽြးအျပီး ယေန႔ လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒါယိကာႏွင္႔ ဒါယိကာမတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေသတပန္သက္ဆံုး ေပါင္းသင္းရပါေစ။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ျမတ္ကုိ အစဥ္ေစာင္႔ေရွာက္ႏုိင္ျပီး ယဥ္ေက်းလိမၼာတဲ႔ ခင္ပြန္းေကာင္း ဇနီးေကာင္း ျဖစ္ၾကပါေစသတည္း ဟုဆုေပးသံက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရ႕ဲ ဘ၀င္မွာ ေအးျမေစပါသည္။ ဧည္႔ပရိသတ္တို႔၏ သာဓု ... သာဓု... သာဓုု... ေခၚသံအဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲေလး ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားပါ၏။ သာယာေအးခ်မ္းေနတဲ႔ ေန႔ရက္ေလး တစ္ရက္မွာ ရယူခဲ႔ရတဲ႔ ပီတိအဟုန္၊ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းမႈက သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္္ေတာ႔ ဘ၀မွတ္တိုင္အစရဲ႕ တာထြက္ေကာင္းေလး  ျဖစ္ခဲ႔ေလ၏။

~~~ @@@ ~~~

   တခုေသာ နံနက္ခင္းရဲ႕ ေလျဖဴးျဖဴးေလးက ေ၀ွ႔ကာေ၀ွ႔ကာျဖင္႔ ဘယ္ညာယိမ္းထိုးကာ ပန္း၀တ္မႈန္တို႔ကုိ သယ္ေဆာင္လ်က္ သဘာ၀ပန္းခ်ီကားကုိ  ေဆးခ်က္ျဖည္႔ေပးလိုက္၏။ သာယာၾကည္လင္ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာျပာေအာက္မွာ စုစုေ၀းေ၀းရိွေနၾကေသာ လူတစ္အုပ္က တစံုတခုကုိ ေမွ်ာ္လင္႔ေနၾက၏။   ေျဖာင္း.. ေျဖာင္း.. ေျဖာင္း...
လက္ခုပ္သံ အုပ္အုပ္တုိ႔ႏွင္႔အတူ လွပစြာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေရာင္စံု မိုးပ်ံဖူးေဖာင္းေလးမ်ားက ေလးညိဳ႕မွ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ႔ ျမွားအသြင္ ေကာင္းကင္သို႔ တရိွန္ထုိး တက္သြားၾက၏။ ဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျမတ္ႏိုးတို႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ စီးပြားေရးေလး တခုျဖစ္လာမယ္႔ သင္တန္းေက်ာင္းေလး တခုကုိ  စတင္ဖြင္႔လွစ္လုိက္ပါျပီ။ ျမတ္ႏိုး အင္မတန္မွ စိတ္အားထက္သန္တဲ႔ စာသင္ရျခင္း ၀ါသနာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည္႔ဆီးေပးႏုိင္တဲ႔ အတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းျခင္း တည္ေထာင္သြားမယ္ဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာတိုင္ပင္ျပီးမွ လုပ္ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ဒီေန႔ ျမတ္ႏိုး အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ေပ်ာ္ရႊင္ရပါသည္။ သူအျဖစ္ခ်င္ဆံုးအရာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္လည္း လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေစမယ္႔ လုပ္ငန္းေလး ျဖစ္သည္႔အတြက္ ၾကိဳးစားျပီး ေရွ႕ဆက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေလးေတြ တခုျခင္းစီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေကာင္အထည္ ေပၚလာသည္႔အတြက္ ရင္ထဲတြင္ေတာ႔  ၾကည္ႏူးမဆံုးႏိုင္ပါ။

~~~ @@@ ~~~

  ရံုးခန္းေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ပရိုဂရမ္တစ္ပုဒ္ကုိ ေရးေနရာမွ နာရီကုိ ငံုၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ႔မွာပါလား။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး အလုပ္ထဲ စိတ္၀င္စားေနတာ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ ေမ႔ေလ်ာ႔လို႔ ေနပါလား။ ... ျမတ္ႏုိးေတာ႔ ဆာေနေတာ႔မွာပဲ။ ရံုးခန္းေလးထဲမွ လွမ္းထြက္လုိက္ျပီး စာသင္ခန္းရိွရာ တံခါးေပါက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လိုက္မိ၏။ ၾကည္လင္ေသာအသံျဖင္႔ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ရွင္းျပေနေသာ အတန္းေရွ႔မွ ဇနီးေခ်ာေလးကုိ ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔လိုက္မိ၏။ မတိုမရွည္ ဆံေကသာေလးကုိ စုစည္းထားျပီး သနပ္ခါးေရက်ဲေလးျဖင္႔ လွခ်င္တိုင္းကို လွေနပါလား။ ျမတ္ႏိုးက စာသင္ေနျပီဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ လံုး၀ေမ႔လို႔ စာကုိပဲ အာရံုစိုက္ သင္တတ္တာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔ေနတယ္ဆိုတာ သူမသိေသးဘူး။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕၏ မ်က္ႏွာအမူအရာ ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင္႔သာ သတိထားမိသြား၏။ လက္ကနာရီကုိ သူၾကည္႔လိုက္သည္ ေနာက္ျပီး ေခါင္းေလးငံုျပီး ရီလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္... သူအတန္းခ်ိန္ျပီးတာကုိ ေမ႔ေနျပီး စာဆက္သင္ေနမိလုိ႔ေလ။ 

  “အတန္းခ်ိန္ျပည္႔ေနျပီ ဆုိတာကုိ ျမတ္ႏိုးေမ႔ေနတာ ၾကည္႔စမ္း..  ကုိဗိုက္ဆာေနျပီလား ခဏေနာ္ ျမတ္ႏိုးတို႔ စားဖုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္လိုက္အုန္းမယ္။”
 ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ သူ ျပင္ဆင္ေနတာကုိ အသံမထြက္ပဲ ဆက္ျပီးမတ္တပ္ရပ္ ၾကည္႔ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ႔ အရမ္းကုိ လိမၼာေရးျခားရိွတဲ႔ ဇနီးေလး။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း မနက္အေစာၾကီး ထျပီး ေန႔လည္ထမင္းခ်ိဳင္႔အတြက္ ျပင္ဆင္ရသည္။ စာသင္ဖို႔အတြက္လည္း ျပင္ဆင္ရေသးသည္။ အခ်ိန္ဆိုတာ သူ႔အတြက္ အပုိအလိုမရိွ။ တခါတခါ ညညဥ္႔နက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားမွာ ေစာင္႔ေပးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္၏။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကုိ တစိ္မ္႔စိမ္႔ၾကည္႔ရင္း ပိုတိုးလို႔ ခ်စ္မိလာရသည္။ ျမတ္ႏိုးအတြက္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာပဲ လုပ္ေပးရလုပ္ေပးရ သူ႔ဆႏၵကုိ ျဖည္႔ဆီးေပးခ်င္မိသည္။ သူကသိလုိ႔လားမသိဘူး .. ဘာမွကုိ မေတာင္းဆိုဖူးဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္က “ျမတ္ႏုိးလိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာရိွရင္ ကုိ႔ကုိေျပာေနာ္... အားမနာနဲ႔” ...  လုိ႔ေျပာေတာ႔  ...
“ကုိ ဒီေလာက္ ျမတ္ႏိုးအေပၚကုိ ျဖည္႔ဆီးေပးေနတာပဲ ... ဘာမွကုိ မလုိပါဘူးရွင္တဲ႔... ကုိအနားမွာ အျမဲရိွရင္ ေက်နပ္ပါျပီ” တဲ႔။ ၾကည္႔စမ္းပါဦးဗ်ာ ... ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သိတတ္တဲ႔ သူကေလးလည္း။ ရင္ထဲမွာ ျပံဳးလိုက္မိ၏။

  “ကုိ ဘယ္ေကာင္မေလးကုိ သတိရျပီး ျပံဳးေနတာလည္း ... မတ္တပ္ရပ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား” ျမတ္ႏိုး အသံၾကားေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ အေတြး လြန္သြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။

  “မဟုတ္ပါဘူး ျမတ္ႏိုးရယ္ ... ျမတ္ႏိုး အေၾကာင္း ေတြးေနတာပါေနာ္.. ျမတ္ႏိုး ကုိ႔အေပၚ ဘယ္လိုဂရုစိုက္တာ .. ဘယ္လို႔ၾကင္နာတာ... ဘယ္လိုခ်စ္တာဆိုတာ ...........”

  “ဟိုးထား ဆရာ... ထမင္းလာစား အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္လြန္ေနျပီ...”...
  “ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာမေလး” ...

  “အဟင္းဟင္း” ...  ျမတ္ႏိုးရဲ႕ ရယ္သံေလးေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ပါလုိက္ျပီး ရယ္လိုက္မိ၏။ ခ်စ္စိတ္ေတြ ျပည္႔လွ်ံေနတဲ႔ ရယ္သံေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀အတြက္ ေအးခ်မ္းသာယာျပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေလးကုိ ပုိျပီးခို္င္ျမဲေစခဲ႔ပါ၏။

~~~ @@@ ~~~

  ၾကယ္ေရာင္ေတြ တလက္လက္နဲ႔ လျခမ္း ေကြးေကြးေလးက ေကာင္းကင္ရဲ႕ အလွကုိ အပိုင္စီးထားေလ၏။ ခ်ိဳ႔တဲ႔တဲ႔ လေရာင္ေပမယ္႔ ကမာၻေျမအတြက္ေတာ႔ ေကာင္းမြန္စြာ အလင္းေပးႏိုင္တဲ႔ မီးအိမ္ရွင္ လျခမ္းကေလးေပါ႔။ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ကုိ ျဖတ္တိုက္ခတ္လာတဲ႔ ညေလညွင္း ေအးေအးေလးက သစ္ပင္ပန္းမာန္တို႔ စိမ္းစိုေနတဲ႔ ေပ ၄၀ ေပ ၆၀ ျခံ၀င္းေလးကုိ လႈပ္ရွားအသက္၀င္ခဲ႔၏။ ျမိဳ႔သစ္တခုရဲ႕ လတ္ဆတ္ သန္႔ရွင္းမႈေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတဲ႔ေနရာ၊  အေကာင္းၾကီး မဟုတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျခံ၀င္းေလးကုိေတာ႔  ေက်နပ္မိပါသည္။ မိဘေတြဆီကေန မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ အျဖစ္ရခဲ႔တဲ႔ ဒီျခံ၀င္းေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သာလြန္ေကာင္းမြန္လွပါ၏။ ယခင္ကတည္းက စိုက္ပ်ိဳးထားခဲ႔ေသာ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ ေၾကာင္႔လည္း ပူေလာင္တဲ႔ ညေတြမွာေတာင္ ေအးခ်မ္းမႈုကုိ ရရိွေစပါ၏။ ခပ္ေျပေျပေလး တိုက္ခတ္ေနတဲ႔ ေလညွင္းေလးကုိ အရသာခံကာ အိမ္ရဲ႕ ျပတင္းတံခါးေပါက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနမိ၏။ ေႏြးေထြးတဲ႔ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မွ သိုင္းဖက္လာ၍ ရုတ္တရတ္လန္႔သြားမိသည္။ ....

  “ကုိ ေအးတယ္ေလ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ ... ျမတ္ႏိုးအေၾကာင္းေတြးေနတယ္လို႔ မေျပာနဲ႔ေနာ္” ...

  “ျမတ္နိုး ကလည္း ကုိ ေတြးေနတာက ကုိတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကုိပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြးေတြး ကုိေလ သိပ္ျပီး ေက်နပ္မိတယ္... သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းျပီး ကုိ႔အေပၚ သိတတ္လြန္းတဲ႔ ျမတ္ႏိုးလို ဇနီးေကာင္းေလးရခဲ႔တာ ကုိ႔ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဆုလဒ္တခုပါပဲ... ကုိတို႔ေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အခ်စ္ေတြတိုးျပီး ကုိတို႔ႏွစ္ဖက္မိဘေတြနဲ႔ ကုိတို႔ဘ၀ေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေရွ႔ဆက္ၾကမယ္ေနာ္ ... ေနာက္ျပီး သားသားမီးမီးေလးေတြနဲ႔ ေသတပန္သက္ဆံုး ရိုးေျမက် ေပါင္းသင္း သြားၾကမယ္ေနာ္...”
  “ကုိေနာ္ ေတာ္ျပီ  ... ဆက္မေျပာနဲ႔ ရွက္တယ္... သြား”...
ခ်စ္စဖြယ္ စကားေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္ကုိ ထုျပီးထြက္ေျပးသြားတဲ႔ ျမတ္ႏိုးေနာက္ကုိ အမွီလိုက္ရင္း သိုင္းဖက္ဖို႔အလွမ္းမွာ ...

  “၀ုန္း...”
  က်ယ္ေလာင္ေသာ ျမည္ဟီးသံႏွင္႔အတူ ကၽြန္ေတာ႔္ေခါင္းေတြ ခ်ာလပတ္လည္ ရမ္းထြက္သြားသည္။ မ်က္လံုးကုိလည္း တခါတည္း စံုမိွတ္ပစ္လိုက္ရ၏။ အမူးေျပသလိုရိွမွ မ်က္လံုးကုိ တျဖည္းျဖည္းျခင္း ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္မိတဲ႔အခါမွာ ... “ဟင္.. ျမတ္ႏိုးဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ” ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္မွ ေရရႊတ္ရင္း အျမန္ထလိုက္မိသည္။ ခါးအထက္မွ နာက်င္မႈေ၀ဒနာက ဆစ္ခနဲက်င္ေနေအာင္ ကိုက္တက္လာ၏။ ခုမွပတ္၀န္းက်င္ကုိ သတိထားမိလုိက္ပါသည္။ စိမ္းစုိေနတဲ႔ ျခံ၀န္းေလးထဲက သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတဲ႔ အိမ္ေလးထဲမွာမဟုတ္... ရႈပ္ပြစြာပ်ံ႔က်ဲေနေသာ အ၀တ္တခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အန႔ံတို႔ျဖင္႔ ျပည္႔က်ပ္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ...  
  “ဟင္... ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ျပီး ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်သြားတာကုိ ... ဒါဆို..ဒါဆို ခုနကအရာေတြက တကယ္မဟုတ္ဘူးေပါ႔ .. အိပ္မက္တခုေပါ႔...” ရင္ထဲမွ နာက်င္စြာနဲ႔ ေဆာင္႔တက္လာတဲ႔ ခံစားမႈကုိ မနည္းျမိဳသိပ္လိုက္ရ၏။

  ဟုတ္ပါတယ္ေလ ျမတ္ႏိုး ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ထားခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ စြဲလမ္းမႈေၾကာင္႔သာ မေမ႔ႏိုင္ပဲ အိပ္မက္ မက္ေနခဲ႔တာပါလား။ ခုေတာ႔လည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရသေလာက္ တကယ္လက္ေတြ႔မွာ အဆမတန္ နာက်င္ေၾကကြဲရျပီေပါ႔။ စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႔ဟာ လံုး၀ကုိ မတူဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံမိလိုက္၏။ ဒါေပမယ္႔လည္း ျမတ္ႏိုးေၾကာင္႔ အိပ္မက္ေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ႔ရတာေတြအတြက္  ေက်းဇူး တင္မိပါဧ။္။ တကယ္ေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္ေသးပါ။ သင္တန္းေက်ာင္းဖြင္႔ရန္ ပို္က္ဆံစုဖို႔ ေနေနသာသာ ထမင္းတနပ္မွန္ဖုိ႔ေတာင္ မနည္းလုပ္ေနရတဲ႔ဘ၀။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ထိ မေက်နပ္မႈေတြကုိ ရင္ထဲမွာ ၾကိတ္မိွတ္ရင္း သီးခံျပီးရွင္သန္ေနရတဲ႔ဘ၀။ ျမတ္ႏိုးေပးခဲ႔တဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကုိလည္း မနည္းကုစားျပီးေနရတဲ႔ အခ်ိန္ပါလား။

  ကၽြန္ေတာ္ ျပတင္းတံခါးေပါက္ကုိ ဖြင္႔ျပီး အျပင္ကုိေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ မနက္ မလင္းတလင္းေပမယ္႔ ေက်းငွက္ေလးေတြက သူ႔တို႔ စာ၀တ္ေနေရးအတြက္ အစာရွာ ထြက္ေနၾကျပီေလ။ ေနမင္းၾကီးကလည္း ေလာကကမာၻေျမကုိ အလင္းေရာင္နဲ႔ စြမ္းအားေတြေပးဖို႔ တာဆူေနျပီ။  ဤအခ်ိန္တြင္ ေလေျပေလးတခ်က္က ရုတ္တရတ္ ေ၀ွ႔တိုက္လာေသး၏။ ဒီလိုမ်ိဳး ေလေျပလား... ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ထဲကုိ ေ၀ွ႔၀င္တိုက္ခတ္ျပီး သာယာၾကည္ႏူးမႈကုိ ခံစားခိုင္းေစခဲ႔ရျပီးမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ဒီေလေျပလား။ ေတြးလိုက္တိုင္း နာက်င္ေနရတဲ႔ ႏွလံုးသားကုိ ေသာ႔ပိတ္ျပီး ဒဏ္ခတ္ရပါေတာ႔မည္။ အမ်ားသူငွာနည္းတူ သူ႔တစ္ပါးအတြက္ မဟုတ္ေတာင္ ကုိယ္႔ဘ၀ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ က်ရာတာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရဦးမယ္ေလ။ သာယာလွပျပီး ေက်းငွက္သံသာတို႔ျဖင္႔ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းအလွကုိ ဆက္လက္ မခံစားႏုိင္ေတာ႔သျဖင္႔ ေက်ာခိုင္း လွည္႔အထြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲက စကားတခြန္းကုိ ေရရြတ္မိလုိက္ေလ၏။

“ ျမတ္ႏိုးက ကုိ႔ကုိ မခ်စ္ေတာ႔ေပမယ္႔ ကုိကေတာ႔ ျမတ္နုိးကုိ ထာ၀ရ ခ်စ္သြားပါ႔မယ္....”

ျပီးပါျပီ။

~~~~~~~~~~~~~~~~ @@@@@@@ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အစ္ကုိ ကုိဏီလင္းညိဳေရ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေပးလိုက္ပါျပီ။ မေရးတက္ေရးတက္နဲ႔ ေရးလိုက္ရတဲ႔ အတြက္ အမွားပါသြားခဲ႔ရင္ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါလို႔ ၾကိဳတင္ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ေနာင္ငါးနွစ္အၾကာမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ကူးေလးေတြဆိုေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ ဘာမွျဖစ္မလာေတာ႔မယ္ စိတ္ကူးေတြပါ။ အိပ္မက္ဆိုတာ မက္ျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေပမယ္႔ စြဲလမ္းမႈေၾကာင္႔ မက္ခဲ႔ရတဲ႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ေပ်ာက္္ကြယ္သြားလိမ္႔မယ္ မထင္မိပါဘူး။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ႏွလံုးသားရဲ႕ အနက္ရိႈင္းဆံုး တေနရာမွာပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း အစီအစဥ္က်နစြာ မက္ခဲ႔ရတဲ႔ စိတ္ကူးကုိ အိပ္မက္အျဖစ္ပဲ အသက္သြင္းလိုက္ပါျပီေလ။

ေလာကတြင္ ခ်စ္ေသာသူတိုင္း ေပါင္းဆံုၾကပါေစ...။

ပံုေလးကုိ ဒီကေန ယူပါ၏.