စိတၱဇ “ည”

အိပ္မက္လိုပါပဲ
၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္ေတြနဲ႔
ဒီညဟာ ဆြံအသြားရတယ္ ...။

ေမ႔ေပ်ာက္မရတဲ႔ အတိတ္ေတြက
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို
ပါးစပ္ရာဇ၀င္ ျဖစ္ခဲ႔ေလျပီလား ...။

ရိႈက္သံ တခ်က္က
အခန္းဆက္ နကၠတစ္ေတြလို
အျဖဴ အမည္း သာသာပါပဲ
တဖ်က္ဖ်က္ လက္ေနၾကတုန္း ...
တီးတိုးေတာင္းပန္သံေတြ
ရင္ထဲမွာ ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္
ႏွလံုးသားဟာ ကမာၻပ်က္ေနျပီ ...။

ငါေလ ...
အမႈမဲ႔ ပါပဲ
အမွတ္တရကုိ ေျပာင္းျပန္ေတြး
စိမ္းလန္းစိုေျပ နေဘးကုိ
ေရာက္ေရာက္သြားတယ္ ...။

အဲဒီတုန္းက ...
ေႏြးေထြးတဲ႔ ရင္ခြင္တစံု
ခ်ိဳျမျမ စကားသံတခ်ိဳ႕
ခုံတန္းတေနရာက စာတစ္ေၾကာင္း
ခုဆို အေရာင္ေတြေျပာင္း
ရာသီေတြ အလီလီ ေဟာင္းျပီေပါ႔ ...။

သတိရတယ္ ... တမ္းတတယ္ ... ေမ႔မရတယ္
တခ်ိန္တခါဆီက နတ္သားလို စံခဲ႔သမွ်
ခုေတာ႔ ငရဲလို ခံေနရျပီ ...။

လမင္းရယ္ ...
ဘယ္ကမာၻမွာမ်ား ခို၀င္နားေနလဲ
ဒီေကာင္လူသားကေတာ႔
လမိုက္ညမဟုတ္လည္း
သတိရေနဆဲပါ ...။

တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ပါပဲ
ရင္ခြင္မွာ အေမာစို႔ဖို႔လား
ဒီညဟာ ငါ႔အနားေရာက္လာတယ္
ေျခသံဖြဖြေပမယ္႔
၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနတဲ႔ ဖိစီးျခင္းေတြ
မသိလိုက္မိတဲ႔
မ်က္ရည္တစက္က
ရုတ္တရတ္ ေၾကြက်တယ္ ...။

နင္ေလ ...
အရိပ္ျပသလိုပါပဲ
ညရဲ႕ ၀တ္စံုကုိ ဆင္ယင္
ျပတင္းတံခါးကို ခ်ည္းနင္း
မႈန္၀ါး၀ါး  အလင္းနဲ႔
ႏွလံုးသားကုိ ျမဴဆြယ္
စကားေတြ ၾကြယ္သြားခဲ႔ေတာ႔
မာယာေတာမွာ ေမ်ာမိတဲ႔ “ငါ”
ေမာမိရတဲ႔ စိတ္ေတြက
ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား တုန္လႈပ္
ဒီညမွာ ငုတ္တုတ္ ေဆြးရတယ္ ...။

ရင္ထဲက က်င္ခနဲနဲ႔
အနာေဟာင္းက ထၾကြတိုင္း
ႏွလံုးသားဟာ
တဆစ္ဆစ္ အဆိပ္တက္တယ္ ...
ေတာ္သင္႔ပါျပီေလ ...
ဒီလိုညေတြထဲ
အရင္လို ဘ၀အေၾကာင္း
မေတြးေကာင္းေတာ႔ပါဘူး ...။

ညဟာ ညပဲ
အတိတ္ဟာ အတိတ္ပဲ
ပိတ္မထားတဲ႔ တံခါးတခ်ပ္
ခပ္တင္းတင္း ေစ႔လိုက္ေတာ႔မယ္ ...။

ငါ႔ ဘ၀ ငါ႔ အေၾကာင္းထဲ
ေသြးပ်က္ညေတြ ကင္းစင္
ၾကယ္စင္ေတြ လင္းလက္
ေရႊေရာင္ ပ်ိုုဳးပ်ိဳးပ်က္ပ်က္နဲ႔
အနာဂတ္ ဟင္းလင္းျပင္ထဲ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အိပ္စက္ပါရေစေတာ႔ေလ ...။

ညလင္းအိမ္ (၁၇.၇.၁၀)