“သို႔ ... သူ”

သတိ၇ပါတယ္ ...
ေဘးေနရာေပမယ္႔ အေ၀းမွာေနရသလိုပဲ
ျမင္သမွ် စကားလံုးမ်ား
ၾကားသမွ် အသံပြက္ပြက္
ကၽြန္ေတာ္ထက္႔ အသာမွာမို႔
အလွမ္းကြာတာ မဆန္းပါဘူး ... သူ ...။

လွမ္းေမွ်ာ္စရာ ပန္းတစ္ပြင္႔မို႔
မွန္းေမွ်ာ္ကာလည္း မရည္မွန္းမိဘူး
တခုတ္တလ်လို႔ပဲ ဆိုဆို 
မုန္းမရလို႔ပဲ ဆိုဆို
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္ပူပူနဲ႔
ပြဲဆူေအာင္လည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး ... သူ ...။

ေနလိုရာေစ ထားလိုရာသြား
မင္႔အသံပါးပါးမွ မၾကားႏိုင္သေရြ႔
အရူးလိုပဲ ဆိုဆို 
အမူးလို႔ပဲ ဆိုဆို
တခါတခါ ေမွာင္ရိပ္ခို ငိုရတာ
မသက္သာလွဘူး ... သူ ...။

မုန္းရင္လည္းရူး
ပစ္ရင္လည္း(ရင္)စူးမွာပါပဲ ... သူ
အညာတရဆန္ဆန္လို
ဘ၀ထန္ထန္လိႈင္းထက္မွာ
ယွဥ္တြဲကာ မေခၚရက္ဘူး
ရင္ထဲမွာ အနာတရနဲ႔
ဒဏ္ရာတရွရွကို ခံယူ
ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြလည္း ပူတယ္ ... သူ ...။

စကားအပုိ မဆိုတတ္တာနဲ႔
အသည္းမာတတ္သူတဲ႔လား ... သူ
ပန္းကိုပဲ ပ်ိဳးခ်င္
အလြမ္းကုိပဲ (ပိုင္) စိုးခ်င္သူမို႔
ပန္းတစ္ပြင္႔ တင္႔တယ္ေနသမွ်
တသိမ္႔သိမ္႔ၾကည္နူး
ဒီဥယ်ာဥ္မွဴး ကၽြန္ေတာ္
စိတ္ကူးနဲ႔ ရူးေနတုန္းပါ ... သူ ...။

ဘယ္လိုပဲဆိုဆို
ရင္ထဲမွာ ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔တုန္းမို႔
တခ်က္ခ်က္လြင္႔လာတဲ႔
မင္းအသံထြက္ အတြက္
ဆႏၵတစ္စံုကုိ စိုက္ပ်ိဳး
လက္ဆစ္ေတြကို ရည္ (တြက္) ခ်ိဳးရင္း
မင္း အျပန္တလွည္႔ကုိ
ေသသပ္စြာ ဆုေတာင္း
ကၽြန္ေတာ္ အလြမ္းေတြ ေၾကာင္းေနပါရေစေတာ႕
ထာ၀ရ ရင္၌ပ်ိဳးေသာ ... အို ... သူ ...။

ညလင္းအိမ္
(၁၀.၁၀.၁၁)